...

"... i nawet kiedy będę sam, nie zmienię się, to nie mój świat,
przede mną droga którą znam, którą ja wybrałem sam..."

Wiecie co, jakoś mi tak nie najlepiej ze tak powiem. Sam sobie stwarzam jakieś problemy i najgorsze, ze obarczam nimi innych. Zawsze jak jest fajnie, to ja szukam, tak szukam dziury w cały, żeby się tak pozamartwiać troszkę. Albo stwarzam jakieś chore sytuacje, jakieś niedomówienia. Psychol ze mnie do potęgi. Jak mi jest dobrze, to ja to muszę zepsuć, bo nie byłbym sobą, jak dostaję namiastkę szczęścia, to ja ją muszę zniszczyć, bo to przecież niezdrowe być szczęśliwym. Mój mózg zaraz odbiera sygnał Jarek, jest za dobrze, stary postaraj się coś zjebać, no i już od ręki potrafię to zrobić. Może ja powinienem słuchać serca, tylko że moje serce też jest głupie, ze aż szkoda o nim gadać. Powoduje, że się otwieram, że każdy wie czego może sie po mnie spodziewać, zostawia mnie bezbronnym. I tak targają mną takie impulsy i chwile, tylko, że później przychodzi inna chwila, chwila refleksji i zastanowienia, i wtedy myślę sobie, "Jarek co Ty wyrabiasz, po co stwarzasz problemy których nie ma" tylko, że to już za późno, bo pamięć ludzka nie jest pisana ołówkiem który da sie wymazać, wygumować te fragmenty które wiemy, ze spierniczyliśmy i pozostawić tylko te dobre momenty. Pamięć ludzka jest pisana dłutem na kamieniu, można coś zniwelować, czas coś tam kiedyś zatrze, ale i tak wcześniej zapomnimy o tych dobrych chwilach, a te złe będą się w nas żywe. Ale ja wylewny jestem naprawdę, aż żal dupę ściska, co ja Wam tu nawypisywałem. No ale cóż, tak widzę tą sprawę. No i to już koniec moich wynurzeń.