Radość

Niektórzy z Was mi zarzucają, że piszę o sprawach zupełnie oderwanych od rzeczywistości, albo smutnych, albo jeszcze inne rzeczy:). Krytyka jest dobra, ale bez przesady:D.
No to piszę o radości, bo radość jest z reguły dobra i w ogóle pozytywna:) Piszę o tej przyziemnej radości takiej z najmniejszych rzeczy z najmniejszych osiągnięć, z tego, że np. słońce świeci i możemy się tym cieszyć i nam się na głowę nie leje jak wyjdziemy na zewnątrz, czy z tego, że trafiliśmy trójkę w lotto i wygraliśmy 10zł po uwcześniejszej stracie 200zł na wysyłanie nie trafionych kuponów:), albo, że uśmiechnęła się do nas jakaś osoba która nam się podoba a wcześniej nie zwracała uwagi. Radość może nam też dawać awans zawodowy czy udanie zdany egzamin. A według mojej skromnej osoby największą radość może nam dać druga osoba, odwzajemniona miłość, zdrowie bliskich i wiele innych równie ważnych spraw. W tym dzisiejszym poście chciałbym poruszyć również temat tego, ze powinniśmy żyć z całych sił, bo to takie pretensjonalne, ale naprawdę nie wiemy ile nam życia zostało i trzeba czerpać radość ze wszystkiego co nas otacza z najmniejszych rzeczy. Do dzisiejszego wpisu dołączam wiersz Władysława Broniewskiego który właśnie mówi o tym naszym przemijaniu i o tym, że należy czerpać radość z życia.

[***] Nie wiedziałem, że radość jest tuż
Broniewski Władysław

Nie wiedziałem, że radość jest tuż -

ręką sięgnąć,

nie wiedziałem, że teraz, że już

przyjdzie do mnie piękno,



że to może tak nagle się stać,

jak błyskawica,

i że chciałoby się żyć - ach! - trwać,

jak najwięcej życia,



i że można kochać tak bardzo

pod koniec życia,

i że może to wszystko zgasnąć,

jak błyskawica.