Rozmowa po latach

Przyjaźń drugiego człowieka to największy skarb jaki możemy mieć i to nie przeliczalny na banknoty lecz na wsparcie i uczucia. Dzisiaj spotkałem się z osobą która przez całą szkołę średnią była lekarzem mojej duszy, mogłem zawsze na nią liczyć i mówić o wszystkim co mnie trapi bądź cieszy, o mojej miłości i o bólu i lękach. Nasze drogi rozeszły się na cztery lata, niedługo po maturze zawiesiliśmy naszą znajomość. Każde z nas było pochłonięte nowymi znajomościami nowymi doznaniami jakie przed nami niosły studia. Może i dobrze, że odpoczęliśmy od siebie, a może to było za długo, nie wiem. Od jakiegoś miesiąca może dłużej zaczęliśmy znów ze sobą rozmawiać i bardzo mnie to cieszy, bo brakowało mi tego, brakowało mi jej. Dzisiaj nareszcie spotkaliśmy się oko w oko i było bardzo miło, mieliśmy o czym rozmawiać a tematów mamy na jeszcze nie jedno spotkanie, rozmowa może nie była tak spontaniczna lecz szczera. Okazuje się, że stara przyjaźń nie rdzewieje.